Meester van de dood; Nu Nog

Gisteren is de grootmeester van de Nederlandstalige literatuur van ons heengegaan genaamd Hugo Claus. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik van the 'Godfather' geen enkel boek heb gelezen ; ondergetekende kan men immers niet classificeren als een literatuurmens, eerder als een muziekmens. De dood van Claus werd gisteren uitvoerig bericht in de media, zo heb ik gisterenavond een interessant documentaire van Claus gezien, waar hij werd voorgesteld als de allesomvattende renaissance kunstenaar die aan het syndroom van Da Vinci leed. Claus deed alles, maar kon ook alles. Van proza over poëzie tot regisseur en beeldend kunstenaar. Niets was Claus teveel. Zo is mijn oog gevallen op een prachtig gedicht van hemzelve waar hij zijn liefde voor zijn toenmalige vriendin Sylvia 'Emannuelle' Kristel beschrijft (denk ik). Het is een gedicht dat met toch wel heeft geraakt ; voornamelijk door de perfecte woordenstructuur en stijl, waardoor het gedicht kan belezen worden als een muziekstuk. Het gaat als volgt:

Ik schrijf je neer

Mijn vrouw, mijn heidens altaar,
Dat ik met vingers van het licht bespeel en streel,
Mijn jonge bos dat ik doorwinter;
Mijn zenuwziek, onkuis en teder teken,
Ik schrijf je adem en je lichaam neer
Op gelijnd muziekpapier.
En tegen je oor beloof ik je splinternieuwe horoscopen
En maak je weer voor wereldreizen klaar
En voor een oponthoud in een of ander Oostenrijk?
Maar bij goden en bij sterrenbeelden
Wordt het eeuwige geluk ook dodelijk vermoeid,
En ik heb geen huis, ik heb geen bed,
Ik heb niet eens verjaardagsbloemen voor je over.
Ik schrijf je neer op papier
Terwijl je als een boomgaard in juli zwelt en bloeit.

Prachtig!
Toch maar eens aan het verdriet van België beginnen, maar zo zullen er wel velen denken.....