A wall of Sound

Gisteren was het finale momentum eindelijk zover; na drie maanden te hoeven wachten namen Stino en mezelf het openbare vervoer om de Britse 'postpunk' (zoals Yves Desmet en de zijnen in hun papieren boekje beschrijven) band Editors te aanschouwen. De verwachtingen waren hoog gespannen, zeker na een afgelijnde recensie in het papieren boekje van Y.Ds betreffende het concert in hof ter Loo. Na een fijne nostalgische tussenstop in het Gevaar met de broodnodige Martens in het bloed tot gevolg kwamen we echter twintig minuten te laat in een kolkende, uitverkochte AB, waardoor we een klepper van een song 'An End has a Start' hadden gemist. Doch geen paniek weliswaar. De Editors came, saw en conquered op een bijna griezelige perfectionistische wijze. Elke song was zodanig afgelijnd en strak gespeeld waardoor je het gevoel kreeg dat je evengoed op een stormachtige dinsdagavond de CD op maximum in je huiskamer kon beluisterd hebben. Dan had je weliswaar de charismatische frontman Tom Smith, die het publiek zonder enige vorm van bindteksten maar louter door de perfecte muziekmuur opzweepte, moeten missen. Dan had je de typische 4 snarige (dixit Stino) hoge riffgeluiden van gitarist Chris Urbanowicz in real life moeten missen. Dan had je de zichzelf eigen gemaakte cover 'Lullaby' van The Cure (nu vrijdag in het Antweirpse sportpaleis waar ondergetekende evenzeer maanden naar uitkijkt) moeten missen. Dan had je kleppers zoals 'Bones', 'The Racing Rats' en 'Smokers Outside the Hospital Doors' moeten missen. Dan had je om het met 1 woord te zeggen de perfectie moeten missen. Zoal hierboven vermeld: they came, saw en conquered de zaal, wat uitermate werd geïllustreerd door de drie fantastische bisnummers, die voor mij persoonlijk de hoogtepunten van de avond waren. Na een frisse Grimbergen in het m'as tu vue De Monk keerden Stino en mezelf volledig verzadigd terug naar het provinciale Leuven.